VatPhou

Eerste nachtje in Laos, op zich een prima nacht. Ik had een beetje last van een jetlag en Linda had een beetje last van mij. Korte uitleg; Linda houdt niet van 'samen' slapen. Dus gescheiden door twee kussentjes begonnen wij aan de eerste nacht. Rond 03.00 uur werd ik wakker van een lamp die spontaan op m'n hoofd viel. Linda haar reactie maakte alles goed; "Neeeeeeee wat een onzin!!" En zij sliep gewoon weer verder, binnen een seconde om precies te zijn.
Daarna ging ik blijkbaar lepeltje lepeltje liggen, zoals ik al zei, zij houdt niet van 'samen' slapen dus al helemaal niet van lepeltje lepeltje.
Na deze bewogen nacht hadden we besloten om nog een nachtje hier te blijven ;)

Tot 10 uur ontbijten, wij werden om half 11 wakker. Geen probleem, dan maar lunchen in het hotel.
Besloten om twee scooters te gaan huren, wat voor mij nogal spannend was aangezien ik ooit 1 x eerder op een scooter heb gereden, en dat was van het begin tot het eind van de straat. Niet echt ervaring dus. Maar met Linda als personal coach, die mijn spanning perfect aanvoelde en deze compleet negeerde, gingen wij op de scooter richting Vat Phou, een ruïne van een tempelcomplex.
Onderweg nog even gezellig gedaan met wat locals, die zoals de meeste hier, erg onder de indruk waren van twee Westerse meisjes!

Na een uurtje scooter rijden kwamen we aan bij VatPhou.
Zo mooi, zo bijzonder! Ik kan t niet eens in woorden uitdrukken en de foto's hebben het niet eens goed genoeg kunnen vast leggen... Het was zo... Idyllisch, sereen, overweldigend, prachtig!
Overgebleven delen van tempels, traditionele gebeurtenissen bij Buddha's inclusief armbandjes voor 'Good luck, no boom', kokospoffertjes en een hoop gepuf (erg warm, veel trappen, vochtig!)
En wat erg belangrijk is hier, lach! Lach naar iedereen die je tegenkomt. Goede les voor... eigenlijk iedereen. Waar de naam VatPhou vandaan komt (spreek uit als: wat phoe)
Linda is er vandaag achter gekomen tijdens de trappen-klim... Wat? Phoeee! (Veel hoge treden in hoge temperaturen)

Na hier een paar uurtjes te hebben rondgelopen, gingen wij terug richting Paksé. Wij wilden graag voor het donker 'thuis' zijn, net als vroeger ;)!
Daar gingen we, na een kleine koffie/cola/papayasalad-pauze, op naar Paksé.
Wat een geweldige rit was dat, door Laotiaanse dorpjes, met een prachtige ondergaande zon, kinderen die allemaal naar je zwaaien, vrouwen in de rijstvelden.. Echt typisch gevalletje van 'daar had je bij moeten zijn'

Na deze toch wel vermoeiende dag lekker een hapje eten op het dakterras van het hotel.
Gelukkig heeft Linda de hele dag vast gelegd met haar Sony Actioncam.. Dus wie in is voor uren Laotiaanse gezelligheid, Linda heeft na haar vakantie dagen edit-plezier en ik hoor nu: "JIJ OOK" :) daarna wil zij vast een Laos marathon organiseren!