Bolaven Plateau deel 2 & de gouden Boeddha
Blijf op de hoogte en volg Kim
17 Juli 2016 | Laos, Champasak
Nacht drie.. Nou ik moet zeggen, we maken vorderingen.
Er lag slechts een boek tussen ons in. Dit was eigenlijk omdat ik tijdens het lezen in slaap viel en Linda het teveel moeite vond om m'n boek op te ruimen maar.... geen kussen dus!
Kort nachtje. Maar we waren voor het eerst op tijd voor het ontbijt. Wat echt een prestatie is, aangezien we al 2 dagen zeggen; oh! half 11 en het ontbijt was tot 10 uur.
Laatste dagje met onze trouwe vrienden; de scooters. Toch maar weer terug naar de watervallen; Bolaven Plateau. Maar nu de andere kant ervan. Deze watervallen liggen (natuurlijk) hoger in de bergen, dus het was bijna 'koud' of eigenlijk best aangenaam.
Wederom was de rit er naartoe alweer geweldig. Behalve het laatste stuk, in Nederland zou ik nog van de fiets afstappen zo slecht was die weg. Maar hier moest en zou ik het met de scooter afleggen. Nadat ik 5 keer zei dat ik het niet kon en zéker niet wilde maar Linda mij met haar zachte doch zéér strenge coachingsvaardigheden naar beneden heeft begeleid, kwamen we veilig aan bij de Tat Yuang waterval. Ik zal nu dan ook eerlijk toegeven, het is waar wat ze zeggen; de pijn vergeet je als je het wonder ziet.
Ik hoor jullie denken.. Daar gaan we weer! Maar Linda had een nieuw woord voor deze plek; een sprookje.
Ook al dekt dat niet de lading!
Voordat we besloten naar beneden te gaan, boven nog even snel een duik genomen 'in de waterval'
Nadat we een middagje hebben genoten van de omgeving, de mensen, de watervallen, de beestjes (ja! jullie lezen het goed.. Een harige zwart witte rups!) gingen we weer terug richting Pakse. 's Ochtends hadden we het idee om aan het eind van de middag nog 'even' naar de gouden Boeddha te gaan. Nou even..
Echt een helse tocht naar boven. Een 500 treden tellende houten trap die zeker 150 jaar geleden gemaakt is. Waarbij af en toe opeens minstens 5 treden miste. En de treden die wel aanwezig waren, waren op z'n zachtst gezegd een tikkeltje onbetrouwbaar. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de warmte en vooral de luchtvochtigheid hier. Uitspraken in de trant van: "ongemak is de weg naar verlichting" kwamen vaak voorbij. Maar we hebben m gezien. Of het het waard was, "vooral van achter!" is Linda haar reactie en zij voegt hieraan toe; beeld je daarbij een immens uitzicht met zonsondergang in.
Vanavond op tijd ons bedje in, want vanaf morgen 3 dagen radiostilte, wij gaan namelijk de jungle in; Tree Top Laos (google is your best friend, voor de geïnteresseerden onder ons)
2016 het jaar van de veranderingen? Absoluut! Je komt hier zelfs over je wc vrees heen.
Er lag slechts een boek tussen ons in. Dit was eigenlijk omdat ik tijdens het lezen in slaap viel en Linda het teveel moeite vond om m'n boek op te ruimen maar.... geen kussen dus!
Kort nachtje. Maar we waren voor het eerst op tijd voor het ontbijt. Wat echt een prestatie is, aangezien we al 2 dagen zeggen; oh! half 11 en het ontbijt was tot 10 uur.
Laatste dagje met onze trouwe vrienden; de scooters. Toch maar weer terug naar de watervallen; Bolaven Plateau. Maar nu de andere kant ervan. Deze watervallen liggen (natuurlijk) hoger in de bergen, dus het was bijna 'koud' of eigenlijk best aangenaam.
Wederom was de rit er naartoe alweer geweldig. Behalve het laatste stuk, in Nederland zou ik nog van de fiets afstappen zo slecht was die weg. Maar hier moest en zou ik het met de scooter afleggen. Nadat ik 5 keer zei dat ik het niet kon en zéker niet wilde maar Linda mij met haar zachte doch zéér strenge coachingsvaardigheden naar beneden heeft begeleid, kwamen we veilig aan bij de Tat Yuang waterval. Ik zal nu dan ook eerlijk toegeven, het is waar wat ze zeggen; de pijn vergeet je als je het wonder ziet.
Ik hoor jullie denken.. Daar gaan we weer! Maar Linda had een nieuw woord voor deze plek; een sprookje.
Ook al dekt dat niet de lading!
Voordat we besloten naar beneden te gaan, boven nog even snel een duik genomen 'in de waterval'
Nadat we een middagje hebben genoten van de omgeving, de mensen, de watervallen, de beestjes (ja! jullie lezen het goed.. Een harige zwart witte rups!) gingen we weer terug richting Pakse. 's Ochtends hadden we het idee om aan het eind van de middag nog 'even' naar de gouden Boeddha te gaan. Nou even..
Echt een helse tocht naar boven. Een 500 treden tellende houten trap die zeker 150 jaar geleden gemaakt is. Waarbij af en toe opeens minstens 5 treden miste. En de treden die wel aanwezig waren, waren op z'n zachtst gezegd een tikkeltje onbetrouwbaar. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de warmte en vooral de luchtvochtigheid hier. Uitspraken in de trant van: "ongemak is de weg naar verlichting" kwamen vaak voorbij. Maar we hebben m gezien. Of het het waard was, "vooral van achter!" is Linda haar reactie en zij voegt hieraan toe; beeld je daarbij een immens uitzicht met zonsondergang in.
Vanavond op tijd ons bedje in, want vanaf morgen 3 dagen radiostilte, wij gaan namelijk de jungle in; Tree Top Laos (google is your best friend, voor de geïnteresseerden onder ons)
2016 het jaar van de veranderingen? Absoluut! Je komt hier zelfs over je wc vrees heen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
